สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ “อรทัย” อายุ 45 ปี เป็นแม่ของลูกสาววัยมัธยมต้นหนึ่งคน และเป็นภรรยาของผู้ชายคนหนึ่งที่เราเดินทางชีวิตมาด้วยกันมากกว่า 20 ปีแล้ว ปัจจุบันดิฉันทำธุรกิจเล็กๆ เกี่ยวกับงานฝีมือและของตกแต่งบ้าน ที่บ้านเรามีโรงงานเล็กๆ อยู่ด้านหลัง อาจจะไม่ใช่ชีวิตหรูหรา แต่ก็เต็มไปด้วยความพอใจในแบบของเราเอง

เมื่อคนเรายิ่งมีอายุมากขึ้น เราจะยิ่งเข้าใจว่า “ความรัก” ไม่ใช่แค่ความรู้สึกที่หวือหวา ไม่ใช่ดอกไม้วันวาเลนไทน์ หรือคำสัญญาบนหาดทราย แต่มันคือ “การอยู่ตรงนั้น” ในทุกๆ วัน ในเวลาที่อีกคนหนึ่งเหนื่อย ในเวลาที่หมดแรง และแม้แต่ในเวลาที่ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากเลย

แต่สิ่งที่ดิฉันเรียนรู้จากการใช้ชีวิตคู่มายาวนานคือ แม้เราจะรักกันโดยไม่ต้องพูดบ่อยก็จริง แต่การ “ส่งความรู้สึกดีๆ ให้กัน” โดยเฉพาะ “การบอกขอบคุณเมื่อมีโอกาส” เป็นเรื่องที่ไม่ควรมองข้ามเลย

ดิฉันเคยเป็นคนหนึ่งที่คิดว่า คำขอบคุณไม่จำเป็นกับคนใกล้ตัว โดยเฉพาะกับสามี เพราะเราก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เหนื่อยด้วยกัน สู้มาด้วยกัน จะต้องขอบคุณอะไรอีก? แต่เมื่อเวลาผ่านไป ดิฉันเริ่มสังเกตว่า สิ่งเล็กๆ ที่ไม่ได้พูด มันค่อยๆ กลายเป็นความเหินห่างโดยไม่รู้ตัว

วันหนึ่ง ลูกสาวดิฉันพูดกับพ่อของเขาว่า “ขอบคุณป๊าที่ไปรับหนูทุกวัน” ตอนนั้นแววตาของสามีฉันมีความอ่อนโยนอย่างที่ไม่ได้เห็นมานาน มันทำให้ดิฉันได้ย้อนคิดว่า... แค่คำว่า "ขอบคุณ" สั้นๆ จากคนที่เรารัก มันชุบใจคนได้มากแค่ไหน

ตั้งแต่นั้นมา ดิฉันเริ่มกลับมาฝึกพูดคำขอบคุณให้กับสามีในจังหวะเล็กๆ เช่น ขอบคุณที่ซ่อมก๊อกน้ำให้ ขอบคุณที่ตื่นเช้ามาทำกาแฟให้ ขอบคุณที่ยังฟังดิฉันบ่นแม้จะเหนื่อยเต็มทีแล้วก็ตาม และทุกครั้งที่พูด ดิฉันจะเห็นแววตาแบบเดิมนั้นกลับมาอีก

ในวัยนี้ เราไม่ได้ต้องการคำว่ารักทุกวันเหมือนตอนสาวๆ แล้วค่ะ แต่คำว่า “ขอบคุณ” มันเป็นคำที่ทำหน้าที่ได้ดีไม่แพ้กัน มันเป็นทั้งการยืนยันว่าเรายังเห็นคุณค่าของกันและกัน มันคือการบอกว่า เราไม่มองว่าอีกฝ่ายเป็น “ของตาย” แต่ยังเป็นคนสำคัญที่ควรได้รับการรับรู้และยอมรับในความเหนื่อยที่เขาให้

ดิฉันเข้าใจว่าหลายคู่เมื่ออยู่ด้วยกันนาน มักจะเข้าสู่โหมด “ต่างคนต่างอยู่แต่ยังอยู่ด้วยกัน” นั่นเพราะเราเริ่มเก็บความรู้สึกไว้ ไม่แสดงออก ไม่พูด ไม่ขอบคุณ และสุดท้ายก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายเฉยชา ทั้งที่ความจริงคือ... เราเองก็ไม่ได้เติมไฟให้ความสัมพันธ์เหมือนกัน

สำหรับดิฉัน ความรักในวัยนี้คือ “พื้นที่ที่ปลอดภัย” และพื้นที่นั้นจะยังคงเป็นพื้นที่ที่น่าอยู่ได้ ถ้าเรายังรู้จักห่มความรู้สึกดีๆ ให้กันด้วยถ้อยคำง่ายๆ อย่างคำว่า “ขอบคุณ” มันเหมือนผ้าห่มบางๆ ที่อาจไม่ช่วยอะไรมากในพายุชีวิต แต่ช่วยให้อบอุ่นพอที่จะไม่รู้สึกหนาวจนเกินไป

มีครั้งหนึ่งสามีดิฉันเหนื่อยจากงานมาก เขาไม่พูดอะไรเลยกลับถึงบ้านก็อาบน้ำแล้วเข้านอน ดิฉันไม่ได้ถามว่าเขาเป็นอะไร แค่เดินไปนั่งข้างๆ แล้วลูบหลังเบาๆ แล้วบอกว่า “ขอบคุณที่ทำงานหนักเพื่อบ้านเรา” วันนั้นเขาไม่ได้ตอบอะไร แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขารู้ว่า ยังมีคนเห็นความเหนื่อยของเขาอยู่

และเชื่อเถอะค่ะ ว่าเมื่อเราเริ่มพูดคำพวกนี้บ่อยขึ้น เราเองก็รู้สึกอ่อนโยนมากขึ้นด้วย ความสัมพันธ์ก็อ่อนนุ่มขึ้นเหมือนผ้าห่มผืนเก่าที่เคยนุ่มและเราลืมไปว่าเคยอบอุ่นแค่ไหน

พูดถึงเรื่องดวงสักเล็กน้อยนะคะ ดิฉันเกิดวันศุกร์ ราศีพฤษภ หมอดูเคยบอกว่า ราศีนี้เป็นคนมั่นคง ซื่อสัตย์ และรักครอบครัวอย่างลึกซึ้ง ดวงความรักปีนี้ของดิฉันจะเด่นเรื่อง “การฟื้นฟูความสัมพันธ์เก่า” และ “เข้าใจกันลึกซึ้งขึ้นจากบทสนทนาธรรมดา” ดิฉันเลยยิ่งรู้สึกว่า ทุกคำที่เราพูดกับคนที่เรารัก ไม่ควรปล่อยผ่านอย่างเสียเปล่า

บางทีชีวิตคู่ไม่จำเป็นต้องหวือหวาหรือเร้าใจเหมือนตอนแรกเจอกัน แต่ถ้าเรายังไม่ลืมที่จะบอก “ขอบคุณนะที่ยังอยู่ด้วยกัน” มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้การเดินทางร่วมกันยังอบอุ่นเสมอ ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี